Zawód lekarza o specjalizacji chirurgia cieszy się w Polsce i na świecie nieodmiennie ogromnym autorytetem i poważaniem. Jak długo trzeba się uczyć, by zostać chirurgiem? Ile zarabia lekarz w Polsce, a ile w USA? Jak kształtują się zarobki lekarzy chirurgów w szpitalach, a jak na prywatnej praktyce? Zapraszamy do lektury.
Chirurg – zawód czy rzemiosło, czyli jak to było kiedyś?
Od zarania dziejów człowiekowi towarzyszyły urazy i uszkodzenia ciała jako skutki wypadków, walk i efekt uboczny chorób. Od zawsze również prekursorzy dzisiejszych chirurgów próbowali naprawić i przeciwdziałać następstwom uszkodzeń ciała. Początkowo działania związane z rozcinaniem i naprawianiem ludzkiego ciała nie były traktowane jak sztuka lekarska, lecz rzemiosło, rękodzieło.
Słowo „chirurg” powstało z połączenia greckiego cheir – ręka z ergon – działanie i oznaczało rękodzieło (cheirourgie).
W czasach średniowiecznych chirurgia była wyłącznie elementem „prawdziwej” medycyny, technicznym działaniem, którego znaczenie pomniejszano i nie traktowano z szacunkiem.
Inaczej było w oświeconych Indiach, gdzie chirurgię wynoszono na szczyt umiejętności lekarskich, a specjaliści zajmujący się tą dziedziną uznawani byli za specjalistów o najwyższym stopniu wtajemniczenia w sztukę medyczną. Hinduscy chirurdzy potrafili wykonywać z powodzeniem zabiegi usuwania torbieli, zaćmy, guzów, kamieni z pęcherza moczowego oraz byli prawdziwymi prekursorami w dziedzinie operacji plastycznych. Pierwsze doniesienia o wykonanych zabiegach rekonstrukcyjnych pochodzą sprzed 2000 lat przed naszą erą i dotyczą odwracania skutków amputacji nosów i uszu. W tamtych czasach bowiem obcinanie nosów czy uszu było częstą karą cielesną.
Również starożytni Chińczycy obdarzali poważaniem zawód chirurga, czego dowodem są pozostałości świątyń budowanych ku czci „królów medycyny”. Niestety, panował wśród Chińczyków swoisty wstręt do kontaktu z krwią człowieka, co skutkowało zahamowaniu kształcenia chirurgów na rzecz akupunktury.
Prawdziwą potęgą wśród nauk medycznych opartych o chirurgię była starożytna Grecja, a następnie Rzym czerpiący z greckich źródeł. Greccy chirurdzy potrafili leczyć operacyjnie tętniaka mózgu, wykonywać tracheotomię, czyli przecięcie tchawicy, usuwali ropnie, leczyli guzy, polipy, czyraki. Potrafili również skutecznie znieczulać pacjenta na czas zabiegu.
Starożytni arabscy lekarze, mimo, iż nie przepadali za zabiegami chirurgicznymi, mogą poszczycić się niewątpliwie niezwykłą na ten czas higieną okołooperacyjną. Pacjent przed zabiegiem był dokładnie myty, dezynfekcja ran odbywała się znanymi w tamtych czasach naturalnymi środkami antyseptycznymi.
Upadek starożytnego Rzymu pociągnął za sobą również zastój w rozwoju medycyny. Odkrycia medyczne, zasady postepowania z chorymi, środki odkażające i lecznicze trafiły w przypadkowe, proste ręce zwykłych ludzi, którzy zaczęli sami eksperymentować z medycyną i chirurgią.
Ponowny rozkwit medycyny i jego nieodłącznej gałęzi, chirurgii zaczął się we włoskim Salerno w czasach wojen krzyżowych. Szkoła medyczna, która powstała w Salerno, zaczęła odnosić sukcesy w XI i XII wieku naszej ery, głównie z uwagi na opatrywanie ran rycerzy powracających z wojen chrześcijańskich. Ciekawostką było, iż mimo silnych doktryn kościelnych, które panowały w tamtych czasach, szkoła w Salerno potrafiła zachować świecki i postępowy charakter. * (informacje pochodzą z książki „Zasłużeni dla medycyny” J. Skalskiego i R. Grylewskiego)
Medycyna zaczęła być niezwykle popularna również w innych ośrodkach kulturalnych i naukowych w Europie. W Anglii, Francji, Hiszpanii i we Włoszech powstawały prężnie działające szkoły i uniwersytety medyczne. Medycyna znów stanęła na jednym z najważniejszych stopni wśród gałęzi nauki.
Chirurg i …. chirurg , czyli rodzaje współczesnej chirurgii
W obecnych czasach zawód chirurga łączy się głównie z działaniami operacyjnymi, wykonywanymi w warunkach szpitalnych sal zabiegowych.
Chirurgia ogólna opisuje działania w sferze gojenia ran, zakażeń, przetaczania krwi, gospodarki elektrolitowej organizmu, postępowania okołooperacyjnego, zasad ratowania życia i technik operacyjnych.
Chirurgię ogólną można podzielić na działy zajmujące się:
- klatką piersiową
- układem nerwowym
- urologią
- stomatologią
- ortopedią
- chirurgią szczękowo-twarzową
- chirurgią naczyniową
- chirurgią onkologiczną
- chirurgią urazową
- chirurgią sercowo-naczyniową
- chirurgią transplantologiczną
- chirurgią dziecięcą
Oddzielnym działem medycyny chirurgicznej jest chirurgia plastyczna. Dzieli się ona na dwie gałęzie: chirurgię rekonstrukcyjną i estetyczną.
Lekarze wykształceni w kierunku chirurgii rekonstrukcyjnej zajmują się przede wszystkim przywracaniem do zdrowia i sprawności fizycznej osób, u których nastąpiło uszkodzenie tkanek pod wpływem choroby, wskutek wypadku lub z powodu wad wrodzonych. Chirurgia rekonstrukcyjna pozwala usuwać defekty powstałe wskutek oparzeń, leczy mikrourazy ręki, dokonuje replantacji.
Dziedzina chirurgii plastycznej natomiast zajmuje się przywracaniem i poprawianiem wad urody oraz usuwaniem widocznych oznak starzenia pacjentów, którzy się nie godzą z upływającym czasem.
Warto wspomnieć, że chirurgia plastyczna ma ścisły związek z innymi działami medycyny, takimi jak: neurochirurgia, laryngologia, okulistyka, ortopedia.
Jak zostać chirurgiem?
Droga do zawodu chirurga jest długa i wymagająca. O karierze w zawodzie chirurga należy zacząć myśleć dość wcześnie. Pierwszym krokiem jest znakomicie zdany egzamin maturalny. Matura jest wstępem do starania się o przyjęcie w poczet kandydatów na studia medyczne. Egzaminy na medycynę są niezwykle trudne i wymagają ogromnego nakładu wysiłku i nauki, a potem… potem jest jeszcze trudniej.
Nauka na wydziale medycznym w pierwszym etapie trwa sześć lat i składa się na nią wiedza wyłącznie ogólna.
Następnie kandydat na lekarza chirurga musi ukończyć wybraną specjalizację. Podczas tej części edukacji student ma do wyboru kursy dokształcające z zakresu:
- leczenia oparzeń
- endokrynologii
- chirurgii transplantacyjnej
- chirurgii plastycznej
- chirurgii rekonstrukcyjnej
- leczenia HIV i AIDS
- podstawy leczenia żywieniowego
Staże specjalistyczne na chirurga obejmują do wyboru między innymi:
- staż ratownictwa medycznego
- anestezjologii
- intensywnej terapii
- chirurgii dziecięcej
- onkologii
- ginekologii
- kardiologii
- chirurgii naczyniowej
- traumatologii narządów ruchu i inne.
Edukacja medyczna kończy się trzyczęściowym państwowym egzaminem medycznym, który weryfikuje wiedzę kandydatów. Egzamin dzieli się na część pisemną, ustną i z testu. Doskonałym przykładem chirurga plastycznego z wieloma szkoleniami dokształcającymi po studiach medycznych jest dr Monika Grzesiak z http://klinikagrzesiak.pl/ .
Ile zarabia lekarz o specjalizacji w chirurgii plastycznej?
Niezwykle trudno jest o jednoznaczną odpowiedź na tak postawione pytanie, gdyż na zarobki lekarza ma wpływ wiele czynników. Począwszy od ilości lat, które poświęcił na edukację, staże, kursy, szkolenia, sympozja, konferencje, poprzez tysiące godzin spędzonych przy stole operacyjnym, aż po miejsce pracy i kraj, gdzie wykonuje swój zawód
W Polsce, lekarz chirurg plastyczny zatrudniony w placówce państwowej, zarabia średnio od 4500 zł do 7500 zł miesięcznie, natomiast najlepsi i najbardziej doświadczeni specjaliści zawodu chirurga plastycznego posiadający własną praktykę, mogą zarobić dużo więcej. Nie wolno zapomnieć jednak, że prywatna działalność wiąże się również z ogromnymi nakładami finansowymi, jakie są potrzebne, by klinika plastyczna zaczęła swą działalność. W Stanach Zjednoczonych, do których chętnie odwołują się źródła medyczne podają, że w 2016 roku chirurg plastyczny zarobił średnio około 350 tysięcy dolarów rocznie.
